ตามที่ได้สืบทราบมาจากคนเฒ่าคนแก่เล่าขานให้ฟังว่า เมื่อประมาณ 120 ปี เศษที่ผ่านมามี คนสัญชาติจีนไหหลำ คณะหนึ่งได้ตั้งบ้านเรือนรวมอยู่กับคนไทยที่หมู่บ้าน ๆ หนึ่ง จะเรียกชื่อหมู่บ้านอะไรนั้นไม่ปรากฏ แต่สภาพของหมู่บ้านแห่งนั้น เป็นที่ดินดี พืชพันธุ์ธัญญาหารต่าง ๆ ขึ้นอุดมสมบูรณ์ดี เพราะมีลำคลองขนาดใหญ่ ไหลผ่านกลางหมู่บ้าน ผู้ที่อยู่อาศัยในหมู่บ้านแห่งนี้ จึงนิยมทำสวน เลี้ยงสัตว์กันทั่วทุกครัวเรือน การทำสวนนิยมปลูก เงาะ ทุเรียน มะพร้าว กล้วย อ้อย และพลู เป็นต้น คนจีนในหมู่บ้านส่วนใหญ่ประกอบอาชีพค้าขาย ซื้อแร่ดีบุกจากชาวบ้านในหมู่บ้านใกล้เคียง ในกลางหมู่บ้านนั้นเขาเล่าว่า " มีทุ่งหญ้าใหญ่อยู่แห่งหนึ่งมีเนื้อที่ประมาณ 2 ไร่เศษ เป็นที่เลี้ยงสัตว์ในเวลาเช้าและกลางวัน คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านก็มักจะออกไปถ่ายอุจจาระที่ทุ่งแห่งนั้น เพราะไม่กล้าเข้าไปถ่ายในป่าเนื่องจากกลัวสัตว์ร้ายต่าง ๆ เช่น งู และเสือ เป็นต้น " คนสมัยนั้นเขาไม่นิยมใช้ส้วม การไปถ่ายอุจจาระของชาวบ้านอยู่ตลอดเวลา เขาจึงเรียกทุ่งนั้นว่า " ทุ่งเหม็นขี้ " แต่คนจีนเขามักเรียกกลับคำภาษาของคนไทยว่า " ทุ่งขี้เหม็น " แต่เนื่องจากว่าในหมู่บ้านแห่งนี้ มีคนจีนมากกว่าคนไทย เพราะฉะนั้นเสียงที่พูดก็นิยมใช้เสียงของคนจีนมากกว่าเสียงของคนไทยจีนทำให้คนไทยที่อาศัยอยู่ก็เรียกตามคน จีนไปเสียด้วย คือ เรียกว่าทุ่งขี้เหม็นตลอดมาในที่สุด หมู่บ้านจึงทำให้คนไทยที่ตั้งอยู่ในบริเวณนั้น ็มักจะถูกเรียกเป็นชื่อบ้านว่า " ทุ่งขี้เหม็น " ไปด้วย

          ครั้นต่อมาเมื่อพวกชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ถูกชาวบ้านใกล้เคียงเขาเรียกกันว่า พวกชาวบ้านทุ่งขี้เหม็น พวกนี้เกิดความละอาย จึงได้ช่วยกันแปลงคำว่าทุ่งขี้เหม็นนั้นมาเป็น " ทุ่งขี้มิ้น " เสียจึงได้เรียกชื่อหมู่บ้านข้างต้นว่าบ้าน " ทุ่งขี้มิ้น " ซึ่งหมายถึงทุ่งที่ใช้ปลูกขมิ้น ที่เราเอามาแกงเหลืองกินอยู่ทุกวันนี้ ดังนั้นบ้านทุ่งขี้มิ้น ซึ่งเป็นภาษาพูดของท้องถิ่น ครั้นจะพูดให้ถูกตามหลักภาษาไทยก็คงเป็นขมิ้นนั่นเอง ดังนั้นในปัจจุบันนี้มีคนเรียกชื่อหมู่บ้านแห่งนี้โดยทั่ว ๆ ไปว่า " หมู่บ้านทุ่งขมิ้น "